Αγώνες στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που διεξάγονται κάθε τέταρτο χρόνο μεταξύ 776 π.Χ. και το 395 μ.Χ. προς τιμή του Δία, του μεγαλύτερου θεού της ελληνικής μυθολογίας, προσέλκυσε θεατές από όλη την Ελλάδα. Το τρέξιμο, η ρίψη δίσκου και το άλμα εις μήκος ήταν μεταξύ των αγώνων που συγκέντρωσαν μεγάλα πλήθη.
Ολυμπία
Οι αθλητικές δραστηριότητες της Ολυμπίας ήταν οι παλαιότερες και πιο σημαντικές από τις τέσσερις μεγάλες αθλητικές γιορτές της Ελλάδας. Οι αγώνες ξεκίνησαν το 776 π.Χ. και γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια μέχρι το 776 π.Χ., αλλά πιθανότατα τελούνταν πολύ νωρίτερα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο ήρωας Ηρακλή πιστώνεται ότι επινόησε τους αγώνες τρεξίματος στην Ολυμπία για να τιμήσει την ολοκλήρωση ενός από τους δώδεκα κόπους του.
Οι Αγώνες γίνονταν προς τιμήν του Δία, του οποίου το σημαντικότερο ιερό ήταν η Ολυμπία. Ένα άγαλμα του Δία χρησιμοποιήθηκε για να προσφέρει θυσίες και δώρα και οι αθλητές έδιναν όρκους να ακολουθήσουν τους νόμους. Οι αγώνες δημοσιοποιήθηκαν από κήρυκες που ταξίδευαν σε όλες τις κύριες ελληνικές πόλεις σε όλη τη Μεσόγειο. Οι συγκρούσεις απαγορεύτηκαν καθ’ όλη την περίοδο που προηγήθηκε και συμπεριλαμβανομένων των Αγώνων για την προστασία όσων ταξίδευαν από και προς την Ολυμπία.
Ιππικοί Αγώνες
Στην αρχαιότητα, οι αρματοδρομίες ήταν το πιο δημοφιλές άθλημα θεατών. Ένας αγώνας μπορεί να έχει έως και 40 άρματα που διαγωνίζονται και τα ατυχήματα ήταν συνηθισμένα.
Μόνο οι πλούσιοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να κρατήσουν άρμα και άλογα στην αρχαία Ελλάδα. Όπως και άλλα αθλητικά γεγονότα, οι αρματοδρομίες πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά σε αγώνες κηδείας ηρώων, σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου.
Πλούσιοι κάτοικοι και Έλληνες ηγέτες διαγωνίστηκαν για την ευκαιρία να κερδίσουν έναν τόσο διάσημο διαγωνισμό. Περιστασιακά οδήγησαν τα άρματά τους, αλλά τις περισσότερες φορές, προσέλαβαν έναν αρματιστή. Οι αγώνες διεξήχθησαν σε έναν χώρο που είναι γνωστός ως ιππόδρομος. Το στρίψιμο ήταν η πιο επικίνδυνη θέση, καθώς οι τροχοί του άρματος μπορεί να μπλοκάρουν μεταξύ τους και να προκαλέσουν πολλές συντριβές.
Αθλήματα στα οποία αγωνίζονται οι άνθρωποι
Τα “βαριά” αγωνίσματα -πάλη, πυγμαχία και παγκράτιο, μια μορφή πάλης all-in- ήταν μια τεράστια κλήρωση σε όλους τους ελληνικούς αγώνες. Από τη στιγμή που οι ειδικοί στα αθλήματα είχαν αποδείξει τον εαυτό τους στην Ολυμπία, μπορεί να κερδίσουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε όλη την Ελλάδα.
Το παγκράτιο έμοιαζε με διασταύρωση πυγμαχίας και πάλης, με σχεδόν οποιαδήποτε μέθοδο επιτρέπεται. Το δάγκωμα και το να πιάσεις τα μάτια του αντιπάλου ήταν τα μόνα πράγματα που απαγορεύονταν. Κάποιοι πυγμάχοι αγωνίζονται στην αριστερή πλευρά του κυπέλλου πάνω. Ένα ζευγάρι παγκρατιαστών είναι ξαπλωμένο στο έδαφος στο κέντρο, και ένας δίσκος είναι μια τσάντα που κρέμεται από πάνω τους. Ένας παγκρατιαστής προσπαθεί να ρίξει το μάτι του αντιπάλου του στο κέντρο. Ένας γενειοφόρος προπονητής προχωρά για να σταματήσει τα φάουλ και τον αγώνα, με το διχαλωτό ραβδί του σηκωμένο πάνω από το κεφάλι του.
Η πυγμαχία θεωρούνταν κάποτε το πιο βάναυσο άθλημα. Δεν υπήρχαν διαφορετικοί γύροι σε έναν αγώνα και οι συμμετέχοντες πάλεψαν μέχρι ο ένας από αυτούς να παραχωρήσει. Για την προστασία των χεριών των πυγμάχων στην αρχαία Ελλάδα δένονταν μικρές δερμάτινες λωρίδες γύρω από τις γροθιές τους. Τα γάντια του μποξ τελικά εφευρέθηκαν και ζυγίστηκαν με μόλυβδο ή σίδερο για να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά κατά τη ρωμαϊκή περίοδο.
Τρέξιμο
Ο αγώνας τρεξίματος σε όλο το μήκος του σταδίου, σε απόσταση 600 Ολυμπιακών ποδιών, ήταν το πιο αρχαίο και διάσημο γεγονός στην Ολυμπία (192,28 μέτρα). Η Ολυμπιάδα (τα τέσσερα χρόνια πριν από τους επόμενους Αγώνες) πήρε το όνομα του νικητή και οι ημερομηνίες τηρήθηκαν με αναφορά στη λίστα των νικητών. Διεξήχθη ένας αγώνας σε δύο μήκη της πίστας και ένας αγώνας μεγάλων αποστάσεων είκοσι ή είκοσι τεσσάρων μεγεθών, εκτός από το αγώνισμα των «διακοσίων μέτρων». Ο όρος “μαραθώνιος” επινοήθηκε από τον βαρόνο ντε Κουμπερτέν, ο οποίος ανέστησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896. Αυτοί οι αγώνες ξεκίνησαν με τους δρομείς να στέκονται σε μια σειρά από πέτρινες πλάκες που ήταν τοποθετημένες στην πίστα με αυλακώσεις κομμένες σε αυτές για να κρατούν τα δάχτυλα των ποδιών τους.
Ένας δρομέας είναι ζωγραφισμένος σε σιλουέτα εδώ, με τις λίγες εσωτερικές γραμμές στο φυσικό χρώμα του πηλού. Φαίνεται να κάνει σπριντ με πλήρη ταχύτητα, με τα χέρια και τα πόδια του εντελώς τεντωμένα και το στήθος του έξω. Οι περισσότεροι αγγειογράφοι του έκτου αιώνα θα είχαν περικυκλώσει αυτήν την απομονωμένη φιγούρα με διακοσμητικές ζωφόρους ή πίνακες, αλλά αυτός ο καλλιτέχνης απέφυγε σοφά.
Πηδώντας
Το άθλημα του άλματος εις μήκος από τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες απεικονίζεται σε μια από τις μεγαλύτερες σωζόμενες αποδόσεις σε αυτό το αγγείο. Μόνο το άλμα εις μήκος ήταν διαθέσιμο στον ελληνικό στίβο, όχι το άλμα εις ύψος. Ο αθλητής της φωτογραφίας πιάνει καπίστρι, βαριά βάρη άλματος από μόλυβδο ή πέτρα και η αιώρησή τους αυξάνει το μήκος του άλματος. Τρία μανταλάκια στο έδαφος δείχνουν τα τελευταία άλματα.
Ο αθλητής φωτογραφίζεται στο μέσο του άλματος στον ώμο του αγγείου ενώ ένας προπονητής στα δεξιά του τον ενθαρρύνει. Τα μανταλάκια κάτω από τον άλτη μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να καταγράψουν τα προηγούμενα άλματα του ίδιου ή άλλων αθλητών.
Πένταθλο
Το πένταθλο αποτελούνταν από πέντε αγωνίσματα (δίσκος, άλμα, ακόντιο, τρέξιμο και πάλη), όλα τα οποία διεξήχθησαν το ίδιο απόγευμα. Η πάλη και το τρέξιμο ήταν επίσης ξεχωριστά γεγονότα.
Η κεφαλή αυτού του δισκοβολητή έχει επισκευαστεί λανθασμένα και θα πρέπει να στραφεί προς το μέρος του δίσκου. Η επιτυχία του γλυπτού στην αρχαιότητα ήταν αναμφίβολα λόγω της τέλειας αθλητικής απεικόνισής του. Το πρώτο αγώνισμα στο πένταθλο ήταν η δισκοβολία και ενώ οι πενταθλητές θεωρούνταν κατώτεροι από τους αθλητές που ειδικεύονταν σε ένα συγκεκριμένο άθλημα, η σωματική τους ελκυστικότητα λατρεύτηκε.
Οι Ολυμπιονίκες
Σε αθλητικούς αγώνες σε όλη την Ελλάδα, μπορούσαν να κερδίσουν πολύτιμα έπαθλα, αλλά η νίκη στην Ολυμπία προσέφερε το μεγαλύτερο κύρος. Για να τιμήσουν τη νίκη τους, οι νικητές είχαν τη δυνατότητα να στήσουν αγάλματα μέσα στο ιερό του Δία. αρκετές από τις βάσεις για αυτά τα αγάλματα έχουν σωθεί. Οι μορφές των αθλητών και των πολιτικών ήταν συνηθισμένες στις ελληνικές πόλεις και ιερά. Αν κέρδιζαν τρεις φορές, θα μπορούσαν να παραγγείλουν ειδικά παραγγελθέντα αγάλματα πορτρέτου με έως και δέκα φορές τη μέση ετήσια αμοιβή.
Αυτός ο μικρός χαραγμένος σφραγιδόλιθος απεικονίζει τη φτερωτή θεά Νίκη να παρουσιάζει ένα στέμμα από φύλλα στο κεφάλι ενός νικητή αθλητή, ίσως από ένα δαχτυλίδι. Η Νίκη ήταν αγγελιοφόρος των θεών και, ευρύτερα, η προσωποποίηση του θριάμβου στην ελληνική μυθολογία. Συνδέθηκε επίσης με τον Δία, τη θεότητα των Ολυμπιακών Αγώνων, και εμφανίζεται συχνά εν πτήσει, να κρατά ένα στεφάνι ή μια κορδέλα νίκης για να στέφει θριαμβευτές αθλητές. Ο αθλητής κρατά ένα μικροσκοπικό κλαδί, συμβολικό επίσης της επιτυχίας. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν αυτή η σφραγιδόλιθος ανήκει σε επαγγελματία αθλητή ή απλώς σε λάτρη των σπορ.
Ολυμπιακή αρχαιολογία
Ο ιππόδρομος διπλώθηκε και παρασύρθηκε με τα χρόνια από τον ποταμό Αλφειό στα νότια του ιερού. Ο ποταμός Κλάδειος στα δυτικά γκρέμισε τμήμα του γυμνασίου. Ένα στρώμα λάσπης συσσωρεύτηκε σε ολόκληρη την τοποθεσία λόγω σεισμών και καταιγίδων. Η Ολυμπία παρέμεινε άγνωστη μέχρι που βρέθηκε το 1766 από έναν Άγγλο που ονομαζόταν Richard Chandler.
Από το 1875, η γερμανική κυβέρνηση χρηματοδότησε ανασκαφές πλήρους κλίμακας. Πολλά από τα εκπληκτικά αντικείμενα εκτίθενται στο εξαιρετικό τοπικό μουσείο. Το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, σε συνεργασία με την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία, συνεχίζει την έρευνα του χώρου μέχρι σήμερα.